Van welcke Menschen seer licht is af te nemen, hoe verre het uyt hunne ghedachten moet wesen, selfs een Konstighe vont ten nutte van haren naesten, uyt te vissen, en in ’t licht te brenghen. {Wat van de sodanige te denken staet.} Men kan de sulcke bequaemelijck stellen onder de Onkundighe, die den Rijckdom van een brave Konst te bezitten, noyt genoten hebben. ’t Moet desweghen niemandt vremt duncken datter veele wetenschappen het ongeluck hebben, datse vanden meesten hoop kleyn geacht, Ja veele uytnemende Konsten veracht en deftige Werck-Meesters met kleyne eerbiedigheyt aengesien werden. Het schijnt (seght Sidonius Apollinaris seer wel) als door een natuerlijck ghebreck in de herten der Menschen ingeprent te zijn, dat die gene welcke de Konsten niet en verstaen, oock vande Konstenaers weynigh wercks maecken. {De Konsten hebben geen grooter Vyanden als diese niet en verstaen.} Maer om een woordt uyt de Borst te spreken: wie sal als een verstandigh Man, eenighe Konst beminnen, die niet met de alder grootste eerbiedigheyt de Schilder-konst, als een opperste Voogdesse, Voordt-brengster ende Bestierster aller Konsten, en sal Eeren een Konst uyt aenleydingh der Natuer voor komende, en de volmaecktheyt der selve tot een Meesterse bezit.